Auteur: CaRo

Een week Normandië is omgevlogen en we laten het huis opgeruimd achter om weer terug naar Nederland te rijden. Fleur krijgt deze week bij periodeonderwijs (ze zit op de Vrije School) les over Jeanne d’Arc; vandaar gaan we eerst kort naar Rouen. De reis verloopt heel soepel en we verbazen ons over hoe weinig verkeer er op de weg is.

   

In Rouen aangekomen volgen we de bordjes naar de oude markt waar we met samengeknepen billen een extreem smal gebouwde parkeerplaats inrijden. Blij dat ik niet achter het stuur zit …

We bezoeken de oude markt waar Jeanne d’Arc op de brandstapel omgekomen is. De plek is aangegeven in een bloemenperk; de overige gedenktekens fotograferen we ook, maar we zijn verbaasd dat er zo weinig aangegeven staat.

    

    

    

    

   

    

We lopen nog even rond, maar de stad spreekt ons verder niet echt aan. Naar huis gaan en kijken hoe het daar gaat wel, dus we trappen het gaspedaal flink in en om 18.00 uur rijden we de oprit op. Ian is werken, maar Daan en Shy zijn allebei thuis en zien ons aankomen. Terwijl we aan komen lopen gaat de achterdeur al open…een van de twee is echt enorm blij om ons te zien 😉

Geduldig laat Daan toe dat ik hem zo’n 5 minuten sta te knuffelen en ik maak dankbaar misbruik van de situatie.

Sanne was vrijdag komen koken voor haar broertje en heeft meteen een leuk welkomstcadeautje op tafel gezet!

We kijken terug op een mooie reis waar met name de invasiestranden veel indruk hebben gemaakt. Nu gaan we aftellen, en de volgende reis wordt dan als mr en mrs!

Als ik heel vroeg in de ochtend even wakker word, hoor ik het al…regen… Later bij het ontbijt…regen. En als we aangekleed zijn, gelezen hebben en wat spelletjes gedaan hebben, regent het nog steeds!

We stappen ‘s middags, in de regen, toch maar in de auto en gaan op weg naar Granville. Volgens internet is daar een aquarium, altijd leuk zou je denken!

Vol verwachting klopt ons hart, maar wat een totale deceptie is dat zeg. Een zeeleeuw past net in het bassin waar hij gevoerd wordt op het moment dat wij aankomen. Dit is zo zielig, ik kan er niet naar kijken. Binnen heb je in een Jules Verne achtige omgeving een ruimte met insecten (waarvan drie kwart is opgezet), daarna een gang(etje) met verschillende soorten vissen, een kamer met fossielen en schelpen waarvan ze kunstwerken hebben gemaakt. Vooral met de schelpen heeft iemand een goede dagbesteding gehad …

   

   

   

   

   

  

En na 20 minuten en 30 euro armer staan we weer buiten.

Granville is verder gelukkig een leuk stadje met een haven en ook nog gelegen aan het strand dus we krijgen onze tijd wel om. Rond de klok van 6 voelen we (want ja, we blijven toch Nederlanders) onze magen. Dan ben je in Frankrijk toch een arme hals! Ieder zichzelf respecterend restaurant serveert niet voor 19.00 uur. Hongerig rijden we rond, op zoek naar een uitzondering die deze Franse regel bevestigt.

    

Even voor 7 rijden we in een dorpje met welgeteld 3 restaurants; kat in het bakkie zou je zeggen. De eerste is vol geboekt voor die avond en de 2^e is poepiechique en daar ga ik met mijn verwaaide strandhoofd niet zitten, honger of niet. Vol goede moed gaan we het derde restaurant binnen, 19.00 uur, geen tafels bezet… IS DE KOK EEN BEETJE LATER, KUNT U OVER 20 MINUTEN KOMEN!!! Voor het eerst in mijn leven denk ik wat alle Amerikagangers al vaker zeggen; Mooi land, maar die Fransen!!!

Natuurlijk hebben we nog een restaurantje gevonden uiteindelijk en we hebben heerlijk gegeten.

  

Als toetje kijken we thuis een heerlijke aflevering van De Rijdende Rechter en oh boy is hij weer smeuig!

Anita en haar buurvrouw wonen in Almere en kunnen elkaar niet uitstaan. Anita geeft blijk van zelfkennis en oreert met schelle stem…”ik ben de bitch van de buurt en zal dat ook altijd zijn”.

Als ze later bij de hoorzitting mr. Frank Visser ook nog overtuigt dat ze nou eenmaal “temmementvol” is (Wat zegt ze? Oh, ze bedoelt temperamentvol) proosten wij nog even op de laatste dag van de vakantie!

Dag 6 Dinan

De dag begint weer met een bezoek aan het bakkertje, die al vrolijk gedag zegt alsof we al jaren vaste klant zijn. We krijgen bovendien ook nog eens een GRATIS pain au chocolat, de dag kan niet meer stuk!

We waren van plan om naar St. Malo te gaan, maar op aanraden van de nieuw gemaakte vrienden van gisteren kiezen we toch voor Dinan. Na een mooie route rijden we een middeleeuws plaatsje binnen, waar in het centrum echt de tijd heeft stil gestaan. Je eerste impuls is om stutten te halen voor de huizen; ze staan werkelijk schots en scheef. Maar de hellende straatjes bieden een haast lieflijke aanblik en we wandelen door de straten.

Fleur was opgetogen, zij dacht eens lekker te kunnen gaan shoppen. Maar dan blijkt toch dat in de provinciestadjes hier niet hetzelfde idee over mode leeft als bij Fleur.

   

  

   

  

De zon is doorgebroken; onvoorstelbaar maar waar ! We gaan ZONDER jas in de zon op het terras zitten en genieten van de sfeer en drankjes. Er rijdt een toeristentreintje door de straatjes; mijn guilty pleasure ! Als je wel eens iemand in een treintje, rondvaartbootje of aanverwante voertuigen veel te enthousiast ziet zwaaien … grote kans dat ik het ben! Helaas delen RJ en Fleur de liefde niet.

   

  

Thuis aangekomen, gaat Fleur douchen; wij wanen ons onbespied en oefenen op aanraden van onze dansleraar, onze dans voor komende week nog eens. We denken dat we het inmiddels redelijk onder de knie hebben totdat er geluid uit de gang komt. Daar zit Fleur op de trap; hikkend van de lach want “dat zag er echt niet uit … gaan jullie dat echt doen …nee toch hè”. Van je kinderen moet je het hebben …

RJ heeft twee flessen wijn gekocht; allebei Haute Medoc maar in verschillende prijsklassen. Zijn vraag is of je dat verschil in prijs nu echt proeft. Ik knik ernstig; goede vraag. Hier is grondig onderzoek op zijn plaats. De rest van de avond brengen we dus door met de wijn en kaasjes en het liedje van Brigitte Kaandorp in mijn achterhoofd … ’Ik heb een heel zwaar leven, echt heel zwaar’.

Op 6 juni 1944 begint in Normandië de grootste invasie over water in de geschiedenis en het begin van de bevrijding van West-Europa. Operatie Overlord, bekend geworden onder de naam D-Day. Zo’n 3.000.000 manschappen vanuit Canada, Groot-Brittannië en de Verenigde Staten trekken op om “ons” te komen bevrijden.

Vandaag, 4 mei, vonden wij een mooie dag om deze plaatsen te bezoeken en we kiezen voor een autoroute van 80 kilometer waarbij we op verschillende punten uit kunnen stappen en de tijd kunnen nemen om de monumenten te bekijken.

We rijden naar Caen van waaruit we de D514 en 515 nemen naar Ouistreham. Via een kleine omweg komen we bij de Pegasus Bridge. Om even over middernacht in de nacht van 5 op 6 juni is hier de eerste actie geweest die het begin van D-Day inluidde. Britse troepen zijn hier geland om de brug richting Caen te heroveren en op de plekken waar ze geland zijn, zijn nu monumenten geplaatst bij een meer waar op gezette tijden een licht- en klankspel opgevoerd wordt.

  

  

  

De gehele operatie omvatte 5 grote landingsplaatsen langs de Normandische kust; Sword Beach, Juno Beach, Gold Beach, Omaha Beach en Utah Beach.

Via Sword Beach rijden we langs de kust naar Juno Beach. Overal kom je monumenten tegen, zie je wegwijzers naar grotere en kleinere musea, en waaien de vlaggen van de geallieerden trots in de wind.

Bij Juno Beach stappen we uit en bekijken de monumenten, de restanten van bunkers en wapens. De teksten die we lezen maken indruk. Juno Beach was de plek waar de Canadezen aan land kwamen en op het strand hebben Canadese mensen vlaggetjes en andere herdenkingstekens achter gelaten in het zand. Komen ze hier nog voor hun opa, broer, neef? Door de foto’s die op plekken geplaatst zijn, krijgen de bevrijders een gezicht wat het zo mogelijk nog indrukwekkender maakt. Jongens in de leeftijd van mijn eigen zonen … wat gaan er veel gedachten door je heen op dit soort plekken.

    

   

    

    

    

    

    

Bij Arromanches stoppen we vervolgens boven aan de klif die over het dorpje heen kijkt. Hier is een 360graden cinema waar originele beelden worden getoond van de invasie. De stemmen van Eisenhower, Roosevelt, Churchill en De Gaulle begeleiden de zwart-wit beelden. Als je buitenkomt en over het nu vredige dorpje onderaan de berg kijkt, kun je bijna niet bevatten wat je net op film hebt gezien, wat op exact deze locatie heeft afgespeeld. Deze film vinden wij allebei zeer aan te raden als je hier bent.

   

    

Deze streek heb ik vroeger met mijn ouders bezocht toen ik de leeftijd had van Fleur. Ik vind het geweldig om het nu allemaal aan mijn eigen dochter te laten zien en al lopende komen er allemaal herinneringen naar boven. Hopelijk heeft Fleur dat later ook!

   

Bij de invasie van Normandië zijn meer dan 200.000 soldaten gesneuveld waarvan ruim 120.000 Amerikanen. In Colleville-sur-mer ligt een van de twee Amerikaanse begraafplaatsen. Hier liggen 9.386 militairen begraven op een prachtig aangelegd gebied, uitkijkend over de stranden waar veel van deze soldaten gedood zijn, vechtende voor de vrijheid.

    

    

    

Het is zeer de moeite waard het bezoekerscentrum binnen te gaan waar diverse films worden getoond en in een herdenkingstuin de namen van vermiste soldaten op een muur staan.

Het wordt beheerd door Amerikanen en dat is meteen zichtbaar en merkbaar; de eer, het respect voel en zie je overal. Een Amerikaanse dame spreekt ons aan en na een leuk gesprek nemen we afscheid….denken we….

Via Omaha Beach rijden we tenslotte naar Pointe du Hoc, gelegen tussen Omaha Beach en Utah Beach.

   

    

Pointe du Huc, een rots waar de Duitsers bunkers en kanonnen hadden geplaatst om zo beide stranden te verdedigen tegen de geallieerden. De plek werd door de Geallieerden zwaar gebombardeerd, de inslagen zijn op het hele terrein nog steeds goed zichtbaar. Een bataljon van 225 rangers is hierna via de 30 meter hoge klif naar boven geklommen, niet wetende wat ze boven aan zouden treffen. Van de 225 hebben 90-100 soldaten het overleefd en hebben, met velen lichtgewond, dit belangrijke, strategische punt in handen weten te houden totdat op 7 juni pas versterking kon komen.

    

   

    

    

  

        

    

    

Teruglopend naar de parkeerplaats komen we dezelfde Amerikaanse dame weer tegen die hier op bezoek is met haar kinderen en hun partners. We wisselen weer even wat woorden; wat een toeval..

In het nabijgelegen Grandcamp-Maisy ligt een klein museum over de rangers, maar is al gesloten als wij het plaatsje later in de avond bereiken. Het World Peace Statue staat bij binnenkomst van het plaatsje en is een mooi aanblik als je de dag langs de invasiestranden hebt doorgebracht.

Het is nog anderhalf uur rijden naar huis en we besluiten om in een klein lokaal restaurantje, La Marine, gevonden als aanrader op tripadvisor, met welgeteld 5 tafels, wat te eten. Bij binnenkomst herkennen we Nederlanders die samen met ons de film in Arromanches hebben gekeken en we raken in gesprek. De Amerikanen die vlak na ons binnen komen, kennen we ook!! Drie keer is scheepsrecht en zoals alleen Amerikanen dat kunnen doen, loopt ze naar me toe en krijg ik een omhelzing van haar.

We staan uiteraard om 20.00 uur stil bij de herdenking, extra bijzonder na zo’n dag.

Het eten is echt overheerlijk, we kiezen alledrie voor vis die zo vers is dat we vermoeden dat de kok met zijn hengel naar de zee rent zodra er besteld is. We proeven van een lokale cocktail met cider die erg goed smaakt ondanks de kleur.

Ook met de Nederlanders hebben we een heel gesprek. Zij hebben hun passie gevonden in de geschiedenis en dan met name WOII. Ze weten er heel veel over te vertellen en we krijgen foto’s te zien van bijzondere plekken waar ze geweest zijn, en waar je als ‘gewone’ toerist nooit zal komen. Ze hebben zelf Amerikaanse voertuigen uit de oorlog en rijden regelmatig mee bij herdenkingen en parades. De man geeft ons een kaartje…. H. Vrienten …

Het zal toch niet … En ja hoor, hij is een neef van Henny Vrienten van Doe Maar!!! (ik was groot fan en had voor mijn Wham-tijd overal posters van Henny en Ernst hangen).

Na drie kwartier praten nemen we afscheid met het uitwisselen van mailadressen en Facebook gegevens. Bijzondere ontmoetingen na een heel bijzondere dag.

Er waren plannen, echt waar. Maar het liep even wat anders. In de ochtend hebben we heerlijk gezwommen; het zwembad is overdekt en bij mooi weer kan de schuifpui open.

In de middag wilden we naar St. Malo, maar onze magen gooien roet in het eten. Zou de vriendelijke serveerster daarom gisteren zo vrolijk zijn geweest? Dat ze al dacht … ik weet iets wat jullie nog niet weten?

In ieder geval vinden we het een beter idee om niet te ver van huis te gaan. We lezen, we doen een spelletje en RJ en ik zijn ook nog bezig met de laatste dingetjes voor de bruiloft. We maken ons wat zorgen over het weer; de voorspellingen zijn niet denderend. Zouden de gebrachte worsten naar de nonnen dan toch niet hun Goddelijk Werk gedaan hebben?

———————————————————-

Voor degene die niet bekend zijn met dit Zuidelijk gebruik, volgt hier een stukje uit ons trouwblog zodat jullie weten waar het over gaat als ik over de worsten schrijf..

Met nog 16 dagen op de teller beginnen we nerveus te worden.. Ook over het weer bijvoorbeeld. Want een droge dag zou toch wel erg fijn zijn. En wat doe je dan als je in Limburg woont. Natuurlijk, dan ga je worst brengen naar de nonnen.

RJ wist niet waar hij het zoeken moest toen hij voor het eerst over dit zuidelijke gebruik hoorde.  Hij heeft dagen gelachen, maar wij togen afgelopen vrijdag voor alle zekerheid toch maar richting het klooster van Wittem. Om de nonnen de felbegeerde worsten te brengen. De woordgrappen die we allemaal verzonnen hebben zijn eindeloos dus we dachten dat we alles wel gehad hadden. Totdat we bij de slager kwamen voor de droogworsten en hij vroeg of we een flinke harde wilden of dat de worst nog wat zacht en nattig mocht zijn. RJ kon ik opdweilen inmiddels.

De non in kwestie keek begerig naar de worsten toen we ze gingen afleveren. Ze verzekerde ons dat ze zouden gaan bidden en zij gingen genieten van de worsten. Met onze laatste krachten en vooral elkaar niet in de ogen kijkend, renden we bijna naar buiten.  Als die zon nu niet meer schijnt weet ik het niet meer….

———————————————————-

In de middag maken we een strandwandeling, de kustlijn van Normandie is wat ruwer met zijn rotsformaties; de natuur is schitterend hier!

Eten slaan we over, gratis detox.

In de avond kijken we de film van Jeanne d’Arc, als voorbereiding op zondag als we Rouen gaan bezoeken. Op deze manier is Fleur beter te paaien dan wanneer ik ga vertellen.

Morgen, 4 mei , staan de invasiestranden op het programma, mooie datum vonden wij.

De ochtend begint met een bezoek aan het bakkertje en app contact met het thuisfront.

 

Omdat we Fleur nog zo lang mogelijk willen paaien om mee te gaan, staat er vandaag niks cultureels op het programma, maar een bezoek aan een dierentuin die wordt aangeraden met een hoge waardering op tripadvisor. Zoo de Champrepus wordt de bestemming van vandaag. We genieten onderweg weer van de mooie uitzichten en het vele groen. De vele gebouwen, vaak een paar honderd jaar oud, maken het compleet.

De dierentuin is opgedeeld in 2 parken en we fotograferen er lustig op los.

De cheetahs hebben hun plek recht tegenover een savannegebied waar giraffen, zebra’s en gnoes rondlopen. Je ziet de cheetahs loeren, maar kunnen uiteraard niet bij hun prooi; in eerste instantie vinden wij dat eigenlijk zielig. Later horen we van Robin dat ze dit waarschijnlijk expres zo geplaatst hebben omdat cheetahs beter kunnen voortplanten als ze geprikkeld worden door het zien van prooi.

Er is ook een “scenic tour” die over wiebelbruggen en smalle plankjes gaat. Als Fleur zegt: “Dat wil jij liever niet zeker, ik ga wel met RJ”, weet ik niet hoe snel ik op het plankje moet stappen.

(Voor de kenners: En ja, sisterwife bungelt vrolijk aan mijn arm. Als ik ga, dan zij ook)

 

Na afloop gaan we eindelijk een supermarkt binnen om de hoognodige boodschappen te doen. Zondag bij aankomst waren alle winkels al gesloten en maandag 1 mei was hier dag van de arbeid wat zorgde voor meer verdwaasd kijkende Nederlanders aan de deur van de Super U. Er volgt druk overleg, onder andere over welke kaasjes mee te nemen. Dat zijn keuzes die je serieus moet nemen.

Op de terugweg stoppen we in Villedieu, een leuk klein plaatsje bekend om zijn klokkengieterij. We wandelen wat rond, drinken wat op het terrasje van een bar-tabac zaakje en gaan vervolgens een hapje eten bij het tegenover gelegen hotel-restaurant.

  

De serveerster is zo ongelooflijk vriendelijk dat we bijna van onze stoel vallen. Lachen, grapjes maken, gastvrij…. Het kan echt, zelfs in La douce France.

Het eten is heerlijk, het interieur wat minder. Als placemat krijgen we een papier met allemaal reclames er op. Waarvan een van een nabijgelegen lingeriewinkel met een prachtig model erop met nog mooiere lingerie. Fleur kijkt eens naar RJ en zegt dan met een klein lachje…”RJ kijkt naar andere vrouwen mam”. RJ kaatst de bal meteen terug.. “Ja, niet naar die vrouw maar naar wat ze aanheeft. Omdat ik dat dadelijk misschien voor mama ga halen, wat zal dat prachtig zijn. Fleur spuugt haar eten bijna over tafel, vindt ons volstrekt walgelijke mensen en begrijpt niet dat wij ‘nou nooit eens normaal kunnen doen’.

Nadat we, begeleid door een prachtige zonsondergang, thuis aankomen, kijken we nog even een erg leuke “Ik Vertrek” (stel heeft een nudistencamping in Tsjechië, man ontvangt schoonouders in adamskostuum waarna schoonmoeder hem enigszins ongemakkelijk op de schouder klopt met de woorden ‘je ziet er goed uit jongen’), waarna we rond 23.15 het bed induiken.

Het heeft vannacht echt gestormd en we hadden ons voorbereid op een dagje relaxen thuis, maar zodra we wakker worden is het gewoon goed weer! Op 500 meter afstand van ons huis ligt zo’n geweldig echt Frans bakkertje en RJ gaat ontbijt halen. Hij kon niet kiezen uit al het lekkers, zo heerlijk vers en als dit blog ook nog een geur-app zou hebben …

We rijden door het prachtige landschap naar Mont St. Michel terwijl Fleur de muziek regelt.

Ze heeft wat voor ons en wat voor haar, zegt ze zelf. En inderdaad is het een fijne mix van Adele en Ariana Grande. Maakt niet uit, we neuriën wel mee. Totdat ik opeens bewust wordt van een tekst die beslist niet van een deze twee dames is….

Drink, drink, drink ‘till you drop, party, party, party, party round the clock…..

Het blijkt het nummer van Vigiland te zijn, het heet Shots en Squats en Daan heeft dat nog op de playlist gezet. Ik wil NU naar huis!!!

Aangekomen bij Mont St. Michel kun je parkeren op een grote parkeerplaats en met de shuttlebus naar het begin rijden. Het zicht op de berg met zijn grote klooster in de hoogte is indrukwekkend.

Ondanks de toeristen ademt het toch nog steeds een mystieke sfeer uit, er heeft hier ook zoveel geschiedenis afgespeeld! Suske en Wiske en Het verloren zwaard speelt zich hier af en uiteraard de boeken van Thea Beckman over de honderdjarige oorlog. Geef me de ruimte, Triomf van de verschroeide aarde en Het rad van fortuin staan alledrie bijna stukgelezen in mijn boekenkast. Ridder Bertrand du Guesclin heeft hier op Mont St. Michel zelfs een eigen museumpje en ik raak helemaal enthousiast. Fleur iets minder, die is als de dood dat ze nu in haar eentje verhalen aan moet horen en duikt snel een souvenirwinkeltje in waar ze nog net niet “Red me” roept naar de vrouw achter de kassa.

 

Het zicht op de smalle, omhoog kronkelende straatjes is prachtig, maar de klim naar boven is niet mis. Omdat ik RJ natuurlijk de indruk wil geven dat hij een fris en fruitig iemand trouwt, verbijt ik me terwijl ik strategisch stop om “foto’s te maken”. Bovenaan gekomen is het uitzicht de moeite waard geweest. De trappen zijn echter niet echt gelijk en er is geen leuning. Aangezien ik het afgelopen jaar al 2 keer van de trap gevallen ben, vertrouw ik het niet echt. Een gipsen been past dan wel bij een trouwjurk maar de huidige schoenen ogen net wat eleganter.

We zoeken een plekje om te lunchen en een overvriendelijke serveerster (NOT) gooit bestek op tafel. De eerste vergelijking met Amerika is snel gemaakt….misschien dat het hier wel zou helpen als het loon voor een groot deel zou afhangen van de fooi.

Omdat het weer nog steeds goed blijft, rijden we richting St Malo in Bretagne waar we gelezen hebben over de sculptured rocks. Eind 1800 heeft een priester die doofstom was, hier zijn levenswerk van gemaakt en met hamer en beitel op deze prachtige plek aan zee geweldige beelden gemaakt. Veel hoofden kijken uit over zee alsof ze op iemand wachten.

Je betaalt €2,50 om hier te mogen klimmen en kijken. Kunnen jullie je de reactie van RJ voorstellen als hij merkt dat je (met een beetje moeite) via het naastgelegen strand GRATIS naar de rotsen kunt klimmen??!!

We rijden aan het eind van de dag door naar St. Malo wat een geweldig, ommuurd stadje blijkt te zijn. Helaas begint de regen die de hele dag was voorspeld, nu met bakken uit de hemel te vallen en eenmaal thuis eten we een hapje en relaxen we heerlijk.

We krijgen een appje van Leonie, de vrouw van Vincent (broer van RJ). Ze is een fantastische moeder en er is aan haar een geweldige lerares verloren gegaan. Ze doet allerlei leuke activiteiten met de kinderen rondom een maandelijks thema. En Valerie en Lucas hebben een fantastisch knutselwerk gemaakt, wat zou het thema van deze maand zijn??

Ook zie ik met argusogen de intercommeldingen van bij ons thuis per mail binnenkomen…. Daan is niet alleen en gezien de doodse stilte op app, heeft hij het druk met de groepen vrienden die bij ons thuis vakantie vieren.

 

Met nog 13 dagen op de teller voordat RJ en ik gaan trouwen, gaan we nog even een weekje weg. En waar kun je nu het beste naar toe gaan voor je laatste vakantie als ongetrouwde Miss…. Juist, FRANKRIJK!!!

In de zomer gaan we naar de US en RJ is druk bezig met een paardaagse huwelijksreis en hem kennende….;-) Van de tripjes naar Rome en Barcelona hebben we niks bijgehouden en daar hebben we achteraf toch spijt van vandaar.

We hebben een huis geboekt in het plaatsje Carolles, vlakbij Mont St. Michel in Normandie. We willen heel graag de invasiestranden, Rouen (stad van Jeanne d’Arc) en Mont St. Michel gaan bekijken. In eerste instantie zouden we met zijn vieren gaan totdat Daan een paar dagen voor vertrek terug gaat krabbelen en besluit dat vrienden en een bepaald meisje meer vertier bieden …

De dag van vertrek laat ik wel een traantje als we dag zeggen en mompel ik tussen de snikken door dat hij nog heel lang niet het huis uit mag. Onderweg zorgt Fleur nu voor de muziek en de reis verloopt heel voorspoedig. Het enige nadeel is dat er in Frankrijk noodweer overtrekt en de regen steeds harder op de ramen klettert.

We rijden bij Le Havre over de Pont de Normandie die met zijn  lengte van ruim 2 kilometer de langste in zijn soort is van heel Europa. Hij is zo hoog gebouwd dat de schepen er gewoon onderdoor kunnen varen en ligt op de plek waar de Seine in Het Kanaal uitmondt.

Onderweg zien we prachtige vergezichten en lispel ik intens gelukkig de Franse woorden en namen van plekjes die we tegenkomen. Ondanks mijn inmiddels grote liefde voor Amerika, blijft Frankrijk ook een plek houden!

In de regen bereiken we Carolles, alle plaatsjes hier doen ook wel wat engels aan. Gezien het feit dat Normandie tot ver in de Middeleeuwen tot Engeland behoorde, is dat natuurlijk niet gek.

Het huis is mooi en ruim, met een overdekt zwembad wat Fleur meteen uitnodigt tot een plons in het water.

    

Nadat we wat gegeten hebben, en van de lokale specialiteiten genieten, kijken we nog even een serie; hopende op mooier weer morgen.

Ik mijmer nog even over Daan die nu alleen thuis is en voel al weer een brok in mijn keel. Totdat er een melding van de intercom bij ons binnenkomt….de eerste vrienden staan al voor de deur… Ik geloof serieus dat zodra wij de straat uit zijn gereden, er witte rook uit onze schoorsteen kwam.

Nu hoef ik me dus niet meer zorgen te maken over de eenzaamheid van Daan, alleen nog over of en zoja, in welke staat we ons huis aantreffen als we thuis komen.