Auteur: CaRo

Na een heerlijke nacht, halen we ontbijt, pakken we de koelbox in en gaan op pad. Het enige nadeel vind ik sommige wetten hier ….. geen flesje krijgen we mee vandaag; hoe klein ook …

In no time rijden we vanaf de cabin de natuur in. Bij de eerste stop doen we stevige schoenen aan, spuiten ons in met “Off” en lopen naar Elkmont Ghost Town, vroeger bekend als de Appalachian Club. Het was een vakantie resort eind 1800, begin 1900 met een eigen clubhuis. Nu is het een verlaten oord en loop je door de resten van wat ooit een plek was voor vertier en ontspanning. Heel spooky om te zien en ik zou er voor geen goud alleen willen zijn in de avond!

Daarna gaan we op weg naar de scenic loop Cades Cove, met onderweg weer de meest mooie plaatjes; wat een prachtige omgeving is het hier !

Eenmaal in Cades Cove zitten we op het puntje van onze stoel om beren te spotten. RJ en Fleur ‘coveren’ de linkerkant, Daan en ik de rechterkant. Spiedend en turend rijden we rond terwijl we ondertussen genieten van de prachtige natuur. We zien veel (waaronder kalkoenen, hertjes), maar niks te beren …

Totdat we bijna bij het einde in een file terecht komen, met op een gegeven moment een ranger die staat te zwaaien dat iedereen door moet rijden. Dit kan maar 1 ding betekenen; een bear jam ! We weten niet hoe snel we de auto in de berm moeten gooien en flipfloppen snel naar voren. En hoog in een boom zien we een beer tussen de takken zitten. Erg moeilijk om op beeld vast te leggen, maar hé, wij hebben er 1 gezien !!

Blij rijden we verder en stoppen onderweg op één van de vele plekjes langs de rivier voor een picknick. Ik ben geen held met insecten en schreeuw dan ook heel de Great Smokey Mountains bij elkaar als er een mega grote en snelle spin graag dikke vriendjes met mij wil worden …

Thuis aangekomen is het tijd voor de hottub en we genieten op het dek.

In de namiddag gaan we op pad voor de volgende trip; de Roaring Fork Motor Nature Trail. We hebben onze beer gezien vandaag dus nu letten we op de natuur, de vergezichten en het stromende water. Ik moet echt aan het boek van De gebroeders Leeuwenhart denken; ik zie Jonathan hier gewoon op Katla jagen (wie het boek niet gelezen heeft … een dikke foei en meteen naar de bieb! ;-)).

Maar even later … het zal niet … dit zien we niet goed … een beer loopt rustig aan de kant van de weg en ik klim bijna over RJ heen om hier niks van te missen. Man oh man, de tweede beer vandaag en deze ook nog zo duidelijk !!

We rijden naar Pigeon Forge voor het diner en rijden over de verlichte hoofdstraat. Het lijkt een beetje op de 192 in Florida, veel lichtjes en vertier. Maar wij denken nog eens aan die beer die midden in het bos in alle rust zijn hapje zocht, net in ons zicht. Dit moet gevierd worden en ik toost met een heerlijke margarita op the bare necessities of life.

 

Gisteravond was het rond twaalven eer we in bed lagen dus vanmorgen zijn de kids nog in diepe rust als wij wakker worden. De farm is al volop in bedrijf en we gaan de alpaca’s goedemorgen zeggen waarbij Karen erg interessant vertelt over het leven hier.

We vertrekken richting “Mystic Falls” en halen bij het visitor center een map van de filmlocaties van the Vampire Diaries. Ook In the Heat of the Night en veel andere films zijn hier opgenomen. In het visitor center zien we de eerste attributen al. Je kunt hier ook tours doen a raison van heel veel, maar deze map werkt prima voor ons.

We maken foto’s van de huizen van de personages en locaties, alleen leuk voor de volgers van de serie, maar hier bij ons gaan een paar mensen uit hun dak !

We lunchen weer bij the Mystic Grill en Fleur vindt de stoel van Stefan Salvatore. Ze gaat er meteen op zitten en verzucht dat de kont van Stefan hier ook op is geweest ….. foute boel ! Braakgeluiden en gebrom van Daan en een ongemakkelijke blik van RJ, want dat Fleur geen Fleurtje meer is, wordt niet zo op prijs gesteld. Als er wel eens een jongen komt, dan staan er twee bonken van broers met gefronste wenkbrauwen en RJ staat er achter met een dubbelloops geweer. Maar Fleur is op dit moment te zeer in beslag genomen door de kruk van Stefan om dat op te merken.

Dan verlaten we het mooie plaatsje en beginnen aan de tocht naar Gatlinburg. Onderweg zien we van alles en we kijken onze ogen uit. We passeren de grens met North Carolina en zien het landschap al veranderen in bergen vol groen. Ook de cabins en winkels langs de weg geven het idee dat er ieder moment een grote houthakker met baard en geblokt hemd naar buiten kan stappen. RJ wil graag ruilen van plek en bij een parkeerplaats van de Walmart krijg ik even les in hoe dit bakbeest te besturen. Met de vlam in de pijp vervolgen we de weg en ik zit me toch een partij stoer te voelen ! Dat Daan de playlist op “Highway to hell” zet, negeer ik wijselijk.

We hadden gepland om te stoppen bij Cherokee, een dorp in het Indianengebied. Maar het dorp zelf is een groot Valkenburg met een hoop prullaria en we rijden door, verder de natuur in.

We zijn het bord Great Smokey Mountains nog niet gepasseerd of we zien een familie Wapiti herten. Geweldig! We maken fotos en zien ze even later snel de bossen in verdwijnen.

Inmiddels moeten we in Tennessee zitten hoewel we het bord niet gezien hebben. Het ene uitzichtpunt is nog mooier dan het andere en zelfs de kids hoor ik wow en wauw zeggen … The Smokies zijn onderdeel van the Blue Ridge Mountains en staan op de werelderfgoedlijst van Unesco.

Via een spannende grindweg (remmen! oh god, hier is het heel steil, trekt die auto dat? ) vinden we onze cabin voor de komende 2 nachten die heel toepasselijk “The Good Life” heet. Helemaal in stijl ingericht, ruim en van alle gemakken voorzien, maar het uitzicht is wat meteen alle aandacht trekt. En heel erg onder de indruk zitten we op het terras, horen we de geluiden van de dieren tussen de bomen onder ons tijdens hun avondritueel en zien we hoe de avond valt over de eeuwenoude bergen en oerbossen. Met een glaasje wijn in de hand tel ik mijn zegeningen en oh man, wat zijn dat er veel!

Op de eerste plaats dank jullie wel dat jullie nog steeds zo gezellig meereizen, lezen, reageren etc etc, dat maakt het blog schrijven extra leuk. En mochten jullie het even niet meer willen, kun je zo met een druk op de knop uit de reisgroep stappen he! We willen niemand tot last zijn …

De ochtend begint met een lieve bezoeker die graag aandacht wil ! Aangezien wij allemaal dol zijn op dieren, komt hij niks te kort en wordt volop geaaid en gekroeld.

We hebben een tour geboekt bij Old Savannah Tours waarbij we alle highlights van Savannah te zien krijgen met uitleg. Het leuke aan deze tour is dat er op diverse plekken acteurs in de trolley komen die als personage uit de historie wat vertellen, erg leuk ! Savannah is een prachtige stad met allemaal mooie pleintjes, prachtige huizen en je ziet gewoon voor je hoe het leven hier in de 18e eeuw geweest is. We rijden langs de plek waar het bankje van Forrest Gump stond, langs haunted houses, langs een huis waarvan de stenen met de hand gemaakt zijn door slaven; bij sommige bakstenen zie je de vingerafdrukken nog in de steen staan, we horen hoe er gesmokkeld werd vanuit het Pirate House en hoe de rich and famous leefden rond 1800.

Trey, de tourguide, vertelt volop met de nodige grapjes en we krijgen een goed beeld van Savannah, bezien vanuit verschillende aspecten. We krijgen zelfs een airco van hem … Met een temperatuur van bijna 40 graden is het puffen !

Dan doen we een drivethru door Bonaventure Cemetery, wat hangt daar een bijzondere sfeer en wat is het prachtig om die oude grafstenen en tombes te zien.

We rijden door naar onze volgende stop en onderweg krijgen we een goed beeld van het landschap van Georgia. Wat een uitgestrekt landschap; ik heb zo’n vaag vermoeden dat meester Visser hier niet veel recht zou hoeven spreken … En bovendien wordt er goed gewaakt over eventuele zonden; de kerken zijn niet te tellen!

We blijven in de staat Georgia en komen echt in de the middle of nowhere aan bij onze slaapplek voor de nacht, Harmony Oaks Cottage on Alcapa Farm. De aanblik bij de oprit is al geweldig, de cottage echt super maar de show wordt gestolen door de Alpacas. We krijgen een rondleiding, mogen voeren en het is echt een super plek.

 

In de avond rijden we naar Covington (aka Mystic Falls) waar the Vampire Diaries opgenomen zijn, een populaire Netflix serie. Morgen gaan we de plekjes van de serie bekijken maar vanavond eten we in The Mystic Grill, het restaurant dat in de serie ook veelvuldig voorkomt. Binnen hangen menu’s, getekend door de acteurs en we horen dat ze woensdag allemaal hier naar toe komen !!! Fleur wordt gek, Stefan Salvatore binnen handbereik en wij zijn er niet bij …

En mag ik even een staande ovatie vragen voor de kwaliteit van het eten … We likken alle vier nog net ons bord niet af, maar het is heerlijk! Normale porties, gezond en lekker !

De kinderen zien al allemaal bekende plekken, maar dat bewaren we voor morgen; nu rijden we door naar Stone Mountain waar we plekken hebben gereserveerd voor de lichtshow. De berg is gelegen in een groot park waar veel vertier is, in de berg zelf is een relief uitgehouwen van de drie zuidelijke leiders van de Amerikaanse Burgeroorlog, het Confederation Memorial.

Hele families met dekentjes, klapstoeltjes en koelboxen zoeken een plekje in het gras en wij lopen door naar onze plekken. De lichtshow is op zijn Amerikaans met veel vaderlandsliefde vormgegeven en begint met het eren van de militairen waarvoor we allemaal gaan staan en applaudisseren. De muziek is super en wat ik zo leuk vind, is dat Amerikanen ook gewoon mee doen; ze klappen, zingen mee, bewegen op de muziek en uiteraard doen we volop mee tot grote vreugde van de kids. Daan kan het inmiddels handelen, maar Fleur is net op de leeftijd dat wij aan één stuk zorgen voor beschamende momenten voor haar …

Er wordt afgesloten met, hoe kan het ook anders, het Amerikaans volkslied waarbij iedereen staat met een hand op het hart. En ik, watje der watjes, de opperwat, de grote smurf van het watjesland voel dan toch een brok in mijn keel !

Na een heerlijke nachtrust neem ik de tijd om de koffers her in te richten, de packing cubes worden aan het werk gezet en zeker bij de kant van Fleur is dat nu al geen overbodige luxe. Ik leg dan ook meteen de kofferregels uit in de hoop dat het niet binnen 2 dagen één grote rommel wordt …. we zullen zien of het werkt …

We ontbijten, en wat een keuze weer, er is zelfs verse honing uit een raat!! Verse, gezonde sapjes, fruit, te veel om op te noemen.

RJ vindt nog even tijd om naar de driving range te gaan van de Waldorf Astoria golfclub, om daar nog even wat balletjes te slaan. Heeft hij toch zijn outfit niet voor niets meegenomen 😉 !

Veel te snel naar ons zin is het tijd om naar het vliegveld te gaan waar we afscheid nemen van Sanne en Ian. De zonnebril blijft daarna heel lang op, ongeacht hoe bewolkt het is …

Terwijl wij aan onze roadtrip beginnen, barst het onweer los en rijden we richting het noorden. Daan en Fleur hebben de auto weer in hun bezit genomen en zitten cq liggen riant.

We hebben een hele playlist en in de auto, zeker hier in de USA, waan ik me onbespied en durf ik, zoals Daan het verwoordt, akelig mezelf te zijn. Dit houdt in dat we keihard meezingen, ik mijn autodansjes erbij doe en RJ ondanks dat nog steeds van me houdt.

We passeren de grens met Georgia en rijden na een tijdje Savannah in. Meteen zien we de beroemde eiken met het spaanse mos die naar elkaar toe reiken over de straten heen, wat een prachtig gezicht.

Onze Airbnb voor 1 nacht ziet er schattig uit en is schoon en al snel nemen we een Uber richting de Savannah River Street. We gaan op zoek naar the Southern charm en vinden die absoluut!

Waar staat de wificode in ? Hier in dit boek ? Wifi code ? Ahhhhhh wifi, wat heb ik jou gemist …

We vinden een plaatselijk restaurant waarvoor je de lift naar de 4e verdieping moet pakken. Het meisje dat ons de weg wijst, vraagt opeens aan Daan: “What team are you in ?”. Terwijl wij nog wat glazig staan te kijken, heeft Daan het meteen door: Pokemon Go!! Hij speelt het hier in de USA vanwege de aparte pokemon die je bij ons niet krijgt en in no time ontstaat er een geanimeerd gesprek en zijn ze vrienden in het spel.

Het restaurant, Vic’s on the River, ziet er mooi uit met uitzicht over de rivier en er speelt een pianist. We eten er heerlijk; voor Amerikaanse begrippen duurt het kennelijk wat lang en zonder dat we iets hoeven doen, krijgen we na afloop een gratis glas madeira, hawaiian coffee en de kids krijgen wat lekkers to go mee; service staat hoog in het vandaal en ons hoor je niet klagen!

De River Street is in het donker een gezellige buurt met lichtjes, leuke zaakjes, en een radarboot die echt vaart ; we zijn benieuwd naar de rest van de stad morgen !

Vandaag is het dan toch zover, de laatste dag in onze villa. We hebben het er toch wel een beetje lastig mee want het voelt nu anders dan vorige jaren. Maar … er komen hele lieve mensen in nu dus dat is ook weer fijn. We maken alles zover mogelijk in orde om ze welkom te heten en gaan dan op pad. Dag huis, dag tuin, dag opbergschuur ….

Sanne en Ian moeten nog inkopen doen voor thuis dus Walmart it is en we stoppen zelfs nog even bij de Florida Mall.

Dan gaan we door naar het hotel voor vannacht … Via hotwire (red RJ: een website waarbij je van te voren niet weet welk hotel je krijgt, maar wel welke klasse en in welk gebied;  alleen dan voor een veel lagere prijs) hebben we een hotel geboekt en we geloven onze ogen niet … Het Waldorf Astoria op het Disney terrein is oogverblindend, bij aankomst worden de koffers uitgeladen en de auto geparkeerd voor ons, en nadat RJ zijn praatje heeft gedaan hebben we een upgrade gekregen naar 2 suites met prachtig uitzicht, met gratis ontbijt en een glaasje prosecco in de bar … De kids zitten met open mond alles te bekijken. Het pooldeel is heerlijk met genoeg bedden om heerlijk te zonnen dus daar wordt dankbaar gebruik van gemaakt. Het is een en al verwennerij hier en we raken niet uitgekeken!

Geen idee wie mr Tristac is, maar de chocolaatjes zijn heerlijk! Thnkx Mr. Tristac!!

Om half zeven vertrekken we naar Disney Springs, het shopping en uitgaansgebied van Walt Disney World. Een heerlijke sfeer, overal muziek en weer nieuwe restaurants die er prachtig uitzien!

Omdat het de laatste avond is van Sanne en Ian, en Ian volgende week jarig is, hebben we gereserveerd bij Maria & Enzo, een nieuw italiaans restaurant waar we werkelijk verrukkelijk hebben gegeten!

Service was top en omdat RJ had gezegd dat Ian jarig is, werd er onder luid gezang nog dessert gebracht en kregen we ook nog limoncello die we moesten proeven.

We hebben getoost op de laatste avond en op een geweldige week waarbij mijn ogen al wat waterig werden. Als Sanne en Ian ons dan ook nog met lieve woorden en een superlieve kaart bedanken, is dat het einde van mijn make up … wat een watje …

We lopen verder langs de diverse optredens, bewonderen de lichtjes en aankleding, lopen door de winkeltjes en halen een chocolaatje bij Ghirardelli. Je wilt dat deze avond blijft duren, we maken foto’s, we willen niet weg, maar om 23.00 uur is het toch tijd om te gaan slapen.

 

Ze hebben in de suite waar de kinderen slapen een bed bijgezet, Daan met zijn lange lijf past net maar het ligt heerlijk. En zo eindigt de laatste avond; wat een cadeau om met de kids hier te zijn, met zijn allen bij elkaar. Wat een perfect einde van een perfecte week!

Om 8 uur zitten we in de auto op weg naar Universal. De parken zijn enorm druk dus we willen zodra het park opent om 9 uur bij de ingang staan. Hakjes blijven nu toch echt thuis en de Skechers zorgen ervoor dat ik de kilometers, die we ongetwijfeld gaan maken, dansend kan doen.

Ik heb Sanne nog nooit zo energiek en vrolijk gezien in de ochtend; ze staat te popelen! Ze is al vanaf het eerste boek groot fan van Harry Potter en weet alle kleine weetjes, dingetjes, feitjes uit haar hoofd. Heeft spreekbeurten gehouden, tentoonstelling bekeken, filmlocaties in de UK bezocht en haar moment van puur geluk is met een kopje thee, dekentje en film van Harry Potter op de bank. Had ik al gezegd dat ze groot fan is?

We stomen bij binnenkomst meteen door naar de achterkant van het park waar de Wizarding World is.

Onderweg zien we dat er bij de Transformers maar 5 minuten wachttijd is, dus RJ, Ian en Fleur gaan dat doen. Wij blijven trouw aan onze missie en lopen door, nothing you can say, will keep us away from our guy.

We lopen door de muur de wegisweg op en Sanne krijgt gewoon tranen in haar ogen; zo blij en overdonderd is ze dat ze nu midden in de Potter wereld staat. Ik vraag aan RJ of we die interactieve toverstok nu toch zullen kopen. Maar hij zit bij de transformers en geeft geen antwoord; geen nieuws is goed nieuws dus we halen een stok en toveren dat het een lieve lust is.

Als RJ, Ian en Fleur bij ons aansluiten, staan ze een beetje meewarig te kijken hoe wij vol overgave onze spreuken staan te oefenen. Zij willen wel de attracties doen en gaan daarna andere achtbanen etc doen. Wij vergapen ons alleen maar aan de details.

We hebben een ticket geboekt voor beide parken dus op een gegeven moment gaan we samen met de Hogwartsexpress naar het andere park. Je ziet goed dat het rond 11/12 uur flink drukker wordt en de uurtjes aan het begin van de dag zijn mooi meegenomen.

We laten de foto’s verder voor zich spreken.

In Ian heeft een Fleur een medestander gevonden voor alle achtbanen, ongeacht of ze over de kop, bijna horizontaal naar beneden of een salto met dubbele flikflak maken…ik maak schietgebedjes want oh wat eng en vind dat het passen op tassen een zwaar ondergewaardeerde taak is.

En wat is het extra mooi in de avond met alle lichtjes, magie ten top!

Om Sanne en Ian in korte tijd kennis te laten maken met Florida hebben we een vol programma, topsport maar wat is het genieten! Ze begrijpen allebei heel goed waarom we het hier zo fijn vinden, vallen van de ene verbazing in de andere en hebben het ook over “als ze weer een keer hier zijn”. Mission accomplished dus …

Het is weer erg mooi weer en dat is ideaal om ze Celebration te laten zien. De sfeer rondom het meer, de prachtige huizen en de jaren ’50 uitstraling; ook dat vinden we het showen waard. We vergapen ons aan de huizen, de een nog mooier dan de ander. We parkeren de auto voor de Woof Gang Bakery en wandelen rond.

We lunchen en genieten en wat mooi om te zien hoe de sfeer tussen de kids helemaal als vanouds is toen ze nog allemaal thuis woonden. Na de lunch maken we uiteraard ook foto’s maken bij het meer.

 

We nemen ook nog lekker een duik in het zwembad want het huis is er tenslotte niet voor niks. Er is nog een boodschappenlijst, onder andere van het thuisfront, en daarvoor rijden we naar de Orlando International Premium Outlets. De tasjes stapelen zich op en ik heb een mooi plekje om er op te passen terwijl iedereen naar de winkel van zijn of haar gading gaat. Het met zijn 6-en bij elkaar blijven hebben we maar opgegeven, dat werkte niet.

Thuis aangekomen frissen we ons op want we hebben samen met de Gadetjes en de Moolenschotjes een minimeeting bij Bahama Breeze. De ouders hebben het erg gezellig, de jongeren kijken soms hoofdschuddend naar ons en mijn kids nemen de term “oepspunten” graag van Demi over want met ons gedrag verdienen we er daar genoeg van volgens hun.

Na het eten nemen wij afscheid want morgen is D-Day ; Harry wacht met smart op ons en we kennen de spreuken bijna uit ons hoofd ! Dus voor nu: Silencio, deze dreuzels duiken hun bed in, tot morgen !

Op de eerste plaats, wat super en leuk dat jullie allemaal meelezen en dan ook nog vaak reageren. Net alsof jullie bij ons zijn, wat een hoop gezelligheid, dank daarvoor !!!

Om half 9 zitten we allemaal gewassen en gestreken in de auto, op weg naar Tampa.

Bij Magic Carpet Glide hebben we (groupon mag ik niet meer zeggen van Hans) een Segway tour geboekt. Laat er nou vlak achter het Segway gebeuren een Tampa Bay HISTORY Center zijn …. Julie voelen hem al aankomen; onze wegen scheiden zich hier en RJ met de kids maken een prachtige tour langs de Riverwalk van Tampa en zijn laaiend enthousiast. De gids vertelt veel en maakt een stop bij een soort foodhall (Heights Public Market) wat er ontzettend gezellig uitziet.

In the meantime loop ik intens gelukkig cultuur te snuiven en leer veel over de Seminole Wars, de oorlog waarbij de oorspronkelijke bevolking van Florida, de Seminole tribe, werd verdreven.

Allemaal happy en zo’n 2 uur later komen we weer samen en rijden we door Ybor City waar ik mijn opgedane kennis uit het museum graag deel. De ontwikkeling van dit deel van Tampa heeft veel bijgedragen aan de cultuur en economie van de stad. Het gekreun op de achterbank negeer ik wijselijk, always look on the bright side of life. Door naar Clearwater nu!

Het is intussen bijna 40 graden en we smeren, puffen en drinken liters water. Lunchen doen we aan de haven met heerlijke visgerechten.

En dan staat de boot van Little Toot voor ons klaar. We varen, zien prachtige huizen waar oa John Travolta en Tom Cruise wonen en spotten dolfijnen die we niet op de foto krijgen; volgend jaar nemen we Rick en Mandy mee. De dolfijnen komen af en toe boven maar ze springen niet mee met de golven van de boot waar Little Toot bekend om is. Ze bieden ons dan ook allemaal een gratis nieuwe tocht aan en het blijft een jaar geldig, wat een service! Terwijl het om wilde dieren gaat die je niet kunt sturen. Ik krijg medelijden met de bemanning als ik zie dat niemand wat in de tippot doet terwijl zij daar wel voor werken.

Terwijl wij op de terugweg gaan, is de heenweg richting strand een en al drukte. Behalve op het moment dat RJ een DQ ontwaart; dan ontstaat er op magische wijze een doorgang, een beetje a la Mozes met de rode zee, zodat hij linksaf kan slaan richting de Blizzard die hard zijn naam staat te roepen.

Eenmaal thuis wil iedereen douchen en is het opmerkelijk hoe snel Sanne en Ian weer gewend zijn aan was in de mand te gooien en dat die vervolgens vanzelf klaar is na enige tijd.

In de avond eten we bij de Outback; RJ wil Sanne en Ian nu de restaurants laten zien waar hij altijd zo naar uitkijkt. Dadelijk op de roadtrip kiezen we meer voor lokale zaken.

De naastgelegen Premium Outlets van Orlando Vineland zijn tot 23.00 uur open …. En dan krijg je gedonder … Ik loop braaf mee, bewonder, haal andere maten en sta zelfs in ellenlange rijen bij de kassa.

Dat ik daar niet blij van word, is niets nieuws, maar zo word je ontvankelijk voor andere prikkels. Al een paar jaar ben ik heel trouw aan mijn BFF en de sisterwives; niemand kwam tussen mij en de Kate Spades en we hadden echt een heel harmonieus huwelijk. En ik heb geprobeerd om sterk te blijven en de andere kant op te kijken. Negeren die hap, niet aan toegeven, denk aan de Kates die thuis trouw op je staan te wachten. Maar niets hielp … en nu heb ik dus een affaire; ze heeft precies de juiste teint en voelt heerlijk zacht aan … Tory Burch is haar naam en thuis heb ik nu iets uit te leggen …

Al vroeg wordt er weer lekker vers brood gehaald en zien we op de parkeerplaats een man wel heel uitdagend bezig op de vroege morgen. Het liefst had ik mijn klapstoeltje gehaald, want tig heliumballonnen en een te kleine kofferbak dat moet amusement opleveren.

Nadat Fleur en Ian de dag heel sportief zijn begonnen, moet natuurlijk ook het zwembad en de lazy river uitgeprobeerd worden. Het valt ons op dat gasten steeds beter de weg naar de resortfaciliteiten weten te vinden want het is al aardig druk. Hopelijk komen hier geen “handdoekjestactieken” bij om de hoek kijken in de toekomst.

De plannen die we hadden voor Celebration worden bijgesteld want de lucht begint steeds meer te betrekken en we zien een regenverwachting van 100%.

De jongens hadden van te voren aangegeven dat ze heel erg graag wilden schieten op zo’n shooting range. Zo gezegd zo gedaan en uiteraard had RJ een grouponnetje gevonden. De locatie was dan ook niet om over naar huis te schrijven, maar samen met nog een aantal andere Europese Groupon families togen we naar binnen. Binnen staan mannen waar we geen geintjes mee moeten uithalen en met mijn schattige hakjes en lichtroze Kate tas ben ik nog nooit ergens zo niet op mijn plek geweest. Maar goed; de kinderen schieten en vinden het vet, bruut en meer van dat soort woorden.

 

 

 

 

 

 

 

En dan is “de dag die je wist dat zou komen” aangebroken. Want regen en “laten we nu toevallig bij de mall in de buurt zijn” is een combinatie waar tegen ik geen argumenten meer heb. En zo waaiert iedereen uitgelaten rond, want yeah korting op korting, en in no time sta ik verloren rond te kijken. Goed dat er wifi is …

 

Er wordt druk geappt met Cheyenne, Robin en een vriendin van mij over kleuren, maten en die links … oh nee die daarnaast en na een hele tijd topsport staan we bepakt en bezakt buiten. En dat was alleen nog maar de Macy’s … Ik voel de moed in mijn schoenen zakken en vind een uitweg. We eten die avond bij Cheesecake Factory, maar daar zijn de wachttijden gigantisch. Met een heilig aureooltje boven mijn hoofd werp ik mij manmoedig op de taak om te gaan wachten op plek en de rest gaat zich vergapen aan de mooie merken, graaien bij Victoria Secret en andere zaken. Ik ben gered ….

En na een heerlijke maaltijd (ahi tuna met avocado is echt een aanrader) zijn Sanne en Ian helemaal enthousiast over de Mall, hebben Daan en Fleur zich ontpopt tot ware shoppers en is RJ dolgelukkig met zoveel medestanders. Terwijl thuis iedereen in slaap stort, had RJ nog een plekje over ….

Klokslag 9 uur stappen we in de auto en rijden naar St. Cloud waar we een airboattour geboekt hebben bij Marsh Landings. We hebben hier geboekt omdat ze hier boten hebben voor 6 personen en we dus alleen met het gezin kunnen gaan (red RJ: en ik kon hier, uiteraard, ook leuke korting regelen).

Capt. Scott wacht op ons en stelt zichzelf meteen voor als een echte redneck, type ruwe bolster blanke pit. Hij stopt op verschillende plekken waar hij vertelt en we vragen kunnen stellen.

Ook heeft hij op de boot een klep vol met lekkers en zo worden er om even na tienen al blikjes margarita en bier aangeboden. Gegeven paarden kijken wij uiteraard niet in de bek. In Daan heeft hij een vriend voor het leven gemaakt op het moment dat hij (met accent alsof hij een hele pot kauwgom in zijn mond heeft) zegt “Now I can’t give you any, but if your dad takes two cans and offers you one, I ain’t gonna say nothing.” Capt. Scott is duidelijk een man met als motto: als niemand het ziet, zijn dingen ook niet illegaal.

Hij kent zijn plekjes en we zien een paar mooie alligators, missie geslaagd.

Net op tijd zitten we in de auto waarna een stortbui losbarst. Uiteraard moeten Sanne en Ian ook even kennis maken met de WalMart en daar is het nu het perfecte weer voor. Ze vergapen zich aan de hoeveelheid, keuze en de grootte van de verpakkingen.

Ik sta bij de babyspullen te kijken en vergelijk campingbedjes en kinderstoeltjes. De kids staan met open mond … Nee, echt ??? Nee toch ?? Nog één ?? Het duurt een paar seconde en dan valt bij mij het kwartje. Heel slecht overweeg ik even om over mijn buik te aaien met een gelukzalige glimlach, maar de geschokte gezichten zorgen ervoor dat ik ze toch maar snel uit hun lijden verlos en zeg dat dit voor de villa is.

We komen langs een Nike outlet en de jongens zijn niet meer te houden. Sneakers worden bewonderd, gestreeld en geaaid; menige vriendin zou in de gloria zijn met zoveel aandacht en liefde. Slag wordt geslagen en innig tevreden worden de schatten thuis naar de kamer meegevoerd, waarna relaxen bij en in het zwembad zorgt voor een rustmoment.

Om 5 uur komen de Moolenschotjes waar we gezellig mee gaan eten bij Bahama Breeze, alweer voor het derde jaar op rij. Het sfeertje is hier altijd erg gezellig en Sanne en Ian maken kennis met de Amerikaanse porties.

Na het eten gaan we nog even met zijn allen naar Oldtown om de auto’s te bewonderen (red RJ: de ‘Muscle Cars’ op de vrijdagavond) en waarna de kids de tocht in het spookhuis Mortem Manor wagen.

 

Het wordt eigenlijk traditie om onze avond samen af te sluiten bij Coldstone (red RJ: vorig jaar ook een keertje bij de Dairy Queen, just saying) en we kletsen gezellig na op het terras.  De rit naar huis levert vredige plaatjes op en in huize Hamersma bleef het dan ook niet meer lang licht.