De dag van inpakken (de dag voor vertrek) is aangebroken en die benutten we goed. In de ochtend komt de broer van RJ (die op vakantie in Nederland is, aangezien ze in Houston wonen) met gezin gezellig op bezoek op doorreis naar Duitsland, om vier uur brengen we Shy weg naar Roland en Marianne die weer zo lief voor haar gaan zorgen, om half 6 drinken we een drankje met opa en oma om dag te zeggen en rond 8 komt buurvrouw Chantal nog gezellig een wijntje drinken. Gezelligheid kent geen tijd en als RJ opeens zegt dat het al half tien is, is er nog geen koffer ingepakt!
De volgende ochtend (om 6uur …) brengt Ian ons naar Dusseldorf, MET ingepakte koffers en kan de vakantie echt beginnen. Het opstijgen en landen is nog steeds niet mijn ding en ik puf er dan ook lustig op los als we de lucht in gaan. Voor Daan en Fleur is dit de eerste lange vlucht en we horen enthousiaste uitroepen. Kussentje en dekentje vinden ze al erg fijn en als er dan ook nog regelmatig drinken en eten wordt gebracht, kan het voor hun niet meer stuk. We vliegen over Groenland en het uitzicht is zo mooi dat ik acuut even vergeet dat het toch wel heel ver naar beneden is.
Vlak voor we landen in Chicago voor de overstap blijkt dat alle toiletten in het vliegtuig defect zijn en mag Lucky Me weer een hernieuwde kennismaking ervaren met de sightseeingtoiletten; we zijn weer in Amerika!
De kinderen kijken hun ogen uit op het enorme vliegveld; winkels, restaurantjes, zelfs schoenenpoetsers en ik word welkom geheten door een wijn en bubbels bar.
Als we in Chicago weer door de zoveelste controle moeten, staat er een man achter ons die zo uit the Sopranos weggelopen zou kunnen zijn. RJ zegt nog:” Het lijkt wel op iemand van de M.A.F.F.I.A. waarop ik Fleur zie “hakken en plakken” en ik haar nog net de mond kan snoeren voor ze hardop vraagt wat de maffia is… Terwijl ik haar snel wat uitleg geef, draait ze meteen haar hoofd om de man in kwestie van top tot teen op te nemen…onopvallend kijken is nog een opvoedkundig puntje zullen we maar zeggen…
Alhoewel de volgende vlucht wat verlaat is, verloopt deze verder ook heel soepel en landen we rond half zeven in de avond (half 1 Nederlandse tijd) in Miami, met onderweg prachtig uitzicht over de Everglades, de stad en Miami Beach waar we recht overheen vliegen.
Als we het vliegtuig uit stappen, wil ik eigenlijk meteen rechtsomkeer maken; het is alsof ik een sauna instap! De koffers komen aan op een band die gewoon in een openbare ruimte is dus als je een leuk koffertje uit wil zoeken, ben je hier aan het goede adres. Vreemde koffers laat ik staan, maar een souveniertje heb ik al uitgezocht; dat petje is toch een absolute must-have !
We lopen naar Alamo om de auto op te halen en we leggen enorme afstanden af; wat een vliegveld weer.
Nadat RJ van Ronald gehoord had dat er een tekort was aan SUV’s bij Alamo Miami, sloeg de paniek een beetje toe en heeft hij zelfs al gemaild met Diane en Ebony van Alamo die so glad waren dat they could help him today. Serieus, in een mail, drie keer dank je wel, dat zie ik in Nederland nog niet gebeuren.
Als we een auto mogen uitzoeken in rij tien, ziet RJ niets van zijn gading en loopt snel naar een enorm bakbeest. We stappen in, ik ondergedoken want we doen iets wat niet mag, en RJ rijdt koelbloedig naar de uitgang waar we gewoon doorgelaten worden en in- en ingelukkig rijdt hij Miami in. Ook Daan is onder de indruk en samen zijn ze het er over eens dat een auto toch een belangrijk onderdeel is van het ultieme vakantiegeluk (red RJ: een mega Chevrolet Suburban, splinternieuw met van alles erop en eraan). Ik kan alleen maar wanhopig denken hoeveel rondjes ik hierin moet rijden voor ik een parkeerplaats vind, waar ik in zou durven parkeren; ALS ik uberhaupt al rij in dit bakbeest. Maar de auto is erg lief voor mij; DE NAVIGATIE “PRAAT” FRANS TEGEN ONS!!! Wat een warm welkom, ik voel me meteen thuis.
Het appartement is snel gevonden en bevalt super ! We gaan meteen naar de Outback, die om de hoek van het appartement ligt, want we hebben allemaal enorme trek.
Daarna staan we op instorten, we zijn al bijna 24 wakker. We halen snel wat spullen bij de Publix en ik kan gewoon niet geloven wat ik daar zie. Een enorme weegschaal om je even publiekelijk in het zonnetje te zetten!! Snel weg hier!
Daan loopt door de gangen met de enorme keus aan wat je ook maar zoekt. Ik doe nog een laatste wanhopige poging en zeg dat de hypermarche in Frankrijk hier toch ook wel wat van weg heeft. Met een puberaal, maar zeer hartgrondig “F.ck Frankrijk, Amerika is geweldig” wordt mijn resterend restje hoop de Amerikaanse bodem ingeslagen.
