Waar je hier ook rijdt, in elke straat en in elk winkelcentrum kom je ze tegen…de nagelsalons. Zaken met grote rijen stoelen waar je naast elkaar je voeten “slipperklaar” kunt maken, vingers op en top in alle gewenste kleuren begeleid door massage, scrub en gekneed met allerlei geurtjes. En iedereen loopt hier binnen alsof je even een broodje haalt, compleet anders dan een bezoek aan schoonheidsspecialiste of pedicure bij ons. Van veel mensen al de tip gekregen dat ik dit echt eens moet doen en dat het hartstikke lekker is.
Nu heb ik een dingetje met voeten… als klein kind al op het strand (in de tuin, in het zwembad) gooide ik zonder pardon al mijn kleren uit, maar hield vastberaden mijn sokken aan. Niemand kwam in de buurt van mijn voeten. Dat kleren uitgooien hebben mijn ouders godzijdank af kunnen leren, maar dat met die voeten blijft een gevoelig punt. Nadat Ethel me verzekerd heeft dat ik dit toch echt eens moet doen, gaan we op weg. Nog even aan Daan voorgesteld dat hij ook mee kon, maar ik kreeg alleen een gesnuif als antwoord.
De zaken schijnen meestal gerund te worden door mensen uit Azië en dat was bij ons niet anders. Aan hun werktafel zitten een stuk of zeven mensen onderuitgezakt op hun mobieltjes te tikken om pas op te kijken als een klant toegewezen wordt. Een man kwam op mij af en wees me de stoel waar ik moest gaan zitten….wacht even….een man?????? Ik, die al niks moet hebben van gepruts, moet dat nu ook nog laten doen door een man??? Met de moed der wanhoop neem ik plaats, de mijnheer van dienst drukt op een knopje en de stoel begint te masseren terwijl je je voeten in een waterbak mag doen.
Razendsnel wordt het werk gedaan en naast me hoor ik RJ regelmatig zeggen.. relax schatje… oh ja, relax, en dan leun ik weer in de stoel om een paar minuten later weer dezelfde woorden te horen. Relaxen wil toch niet echt lukken. Ik verbaas me over de drukte in de salons, de één na de ander komt binnen en gezellig kletsend zitten ze in de stoelen. Het lijkt bijna een sociaal gebeuren en gezien het enorme aanbod van deze salons lijkt het een goedlopende tak van sport te zijn.
Als we klaar zijn, ben ik wel blij met het resultaat en ook al vriest het bij terugkeer in Nederland; je ziet mij voorlopig alleen op flipflops! Maar of ik dit nog vaak ga doen, betwijfel ik. Handig om te weten is dat het ook hier weer gewoonte is om fooi te geven. Als je voor het eerst naar Amerika komt, is het handig om je daar even in te verdiepen want dat is heel anders dan in Nederland. Het loon van veel mensen is daar mede van afhankelijk.
In de middag hebben we afgesproken met Monique en Ron en hun kinderen. Ze hebben heerlijke appeltaart gebakken en ik krijg een rondleiding door hun prachtige huis. Wat zullen ze enorm trots en blij zijn met hun huis hier in Florida, ik kijk mijn ogen uit. We kletsen erg gezellig en zijn zelfs vergeten om een foto te maken.
Aangezien we nog wat spulletjes moeten halen bij de Mall wil RJ graag gaan eten bij de Cheesecake Factory. We rijden duidelijk door een van de luxere gebieden; het ene grote (en mooie) huis na het andere staat hier (Windermere), of is nog in aanbouw. Ook victoriaanse huizen met zo’n prachtige veranda’s zijn hier te zien, wat vind ik die toch mooi! We rijden ook langs de bewaakte community Isleworth, met ook alleen maar kastelen van villa’s, waar volgens RJ ook Tiger Woods zijn optrekje had (red RJ: waar hij door zijn toenmalige vrouw met een golfclub achterna gezeten is).
Aangekomen bij de Mall at Milennia, blijkt er een enorme rij te staan bij de Cheesecake Factory en dat vinden we toch wat van de gekke. De Longhorn stond bij RJ ook nog op to do list en zij accepteren een reservering. Ook dat gaat anders dan bij ons. Veel restaurants hier doen niet aan reserveringen en degene die het wel doen houden geen tafel voor je vast, maar geven je bij binnenkomst de eerste tafel die vrij komt. Met een pager ga je wachten en als die afgaat meld je je, verbaasde blikken van mensen die al veel langer wachten achter je latend (red RJ: Longhorn staat in recente lijstjes op 1 als beste ‘chain steakhouse’, en het was erg goed, maar ik geef toch nog voorkeur aan Outback).
Mijn oudste zoon Ian is vandaag jarig en ik vind het toch een vreemd gevoel dat hij zo ver weg is. Maar ook als we thuis waren geweest had dat niet veel uitgemaakt aangezien hij op Solar (een festival) goed aan het vieren is. Dus we toosten op hem met een wijntje en een cocktail!
International drive is echt een circus ’s avonds en je komt ogen tekort. Het is een komen en gaan van auto’s tot laat in de avond en met alle verlichting en entertainment wel eens leuk om te zien.
Ik had al gezien dat hier een groot aanbod aan midgetgolfbanen is. Allemaal groots uitgewerkt in een thema. Wij gaan naar de Lost Caverns (want die hadden een Groupon) en gewapend met club en ballen gaan we de baan op. Bij de eerste hole doe ik een stap achteruit…ik hoor krak en heb een blubberachtige substantie aan mijn slipper en zijkant van mijn voet hangen….er schijnen nogal wat slakken te zitten en dit was er dus één minder.
Griezelend ga ik verder. Bij hole 6 begint het echter zo hard te regenen dat we binnen een minuut volledig doorweekt zijn en we krijgen een tegoedbon. Niet nadat RJ zich ervan verzekerd heeft dat we dan doorgaan met de huidige stand (inderdaad, hij stond aan kop). De mannen rennen snel naar het begin, maar met mijn pas gemanicuurde poezelige gladde voetjes in slippers kan ik geen sprintje trekken en druipend volg ik de mannen die mij uitgebreid staan te filmen… En nee, die is gedelete.
De volgende ochtend gaan Daan en RJ naar de echte golfbaan waar RJ 9 holes wil spelen en Daan in het golfkarretje mag crossen. Ik vraag me af wie het meeste lol had. Ze hebben het met zijn tweeën erg gezellig gehad en zijn net op tijd terug voor het weer losbarst hier. Wat de regen betreft is het de laatste dagen bar en boos en de buitenactiviteiten worden on hold gezet.
De kinderen vinden het heerlijk om met film een middag thuis te blijven en zo gaan RJ en ik op weg naar de Florida Mall. We brengen er een paar uurtjes door en eten thuis.
Hierna is het warempel droog en we stappen snel de auto in om naar de midgetgolfbaan te rijden. Ik moet eerlijk bekennen dat ik na het slakkenavontuur en de berichten in de media over de aanwezige fauna hier niet alleen alert ben op de ballen die in gaatjes moeten en ik spot wat gezelschap, deze keer zonder erop te staan of te zitten….
Maar nieuwe ronde, nieuwe kansen en we hebben een supergezellige avond.
Als kers op de taart mogen we de aanwezige alligators voeren en vindt RJ dat hij een prijs verdiend heeft. En zo sluiten we om half twaalf de avond af met een rondje DQ.
