Florida Juli 2015

De volgende ochtend blijkt toch echt dat RJ het meende toen hij zei dat hij liever de hele dag in de villa wilde blijven. En in Daan en Fleur had hij al fanatieke medestanders gevonden. De Kennedy Space Center tickets (die dus wel al gekocht waren) blijken tot eind juni 2016 geldig te zijn……dat is voor RJ lang genoeg. We doen deze dag dus helemaal niets, nada, niente. Terwijl ik vroeg mijn voorlopig laatste Starbucks koffie drink op ons grote balkon, denkt RJ hard over de dingen des levens na 😉 ! En terwijl wij zo rustig de dag opstarten, is het voor de kids nog lang niet zo ver; die verschijnen pas rond 10:00.

Wel brunchen we bij de cracker barrel, alleen al voor het winkeltje waar ik weer lekker kan neuzen.

Op de terugweg zien we een bordje met garagesale er op. Door de bordjes met ballonnen helemaal te volgen, komen we bij een woonhuis waar ze inderdaad de garage open hebben gegooid en alles wat weg moet staan te verkopen. RJ en ik gaan thuis ook grote opruiming houden, maar ik denk dat dat toch een advertentie marktplaats wordt.

Thuisgekomen duiken we meteen het zwembad in en we spelen basketbal, lummelen en we houden een watergevecht, jonkies tegen de oudjes ;-), wie gewonnen heeft, is niet belangrijk…toch?

Daarna gaan de kids film kijken en wij proberen nog een kleurtje te krijgen voor we richting huis vertrekken, want het is net als gisteren volledig strakblauw en warm. De kids komen als verrassing toastjes met drinken brengen en we genieten van het ontspannen niks doen en vooral het genieten van en met elkaar; wat doet het goed dat we allebei zo de rust gevonden hebben.

We “vieren” ons afscheid van Florida op deze laatste avond bij de Outback waar de pijn en treurige gezichten ietwat verzacht worden door een overheerlijke cocktail (red RJ: en niet te vergeten heerlijke stukken vlees).

Bij de Walmart verbaas ik me niet over de nagelsalon en een McDonald’s in de supermarkt, ook niet over de geweren die te koop aangeboden worden, zelfs een leuke roze voor meisjes, laat staan over de winkelwagentjes die gewoon midden op de parkeerplaats achter gelaten worden want je moet er toch niet aan denken dat je 30 meter moet lopen. Ik trek nog even een wenkbrauw op als ik mensen in hun pyjama de laatste boodschappen zie doen, maar dat is dan ook alles. Misschien toch tijd om naar huis te gaan?

En als echt allerlaatste afsluiter van deze avond, krijgt RJ nog een klein ijsje weggewerkt … (Red RJ: het ijs, de aardbeitjes en Magic Shell moeten wel op, toch … ???)

Als we de volgende ochtend weg gaan en deze prachtige villa achter ons laten, staan de kraanvogels ons uit te zwaaien.

We rijden richting zuiden en bij Palm Beach nemen we nog een klein stukje route binnendoor. We zien hoe groot het verschil kan zijn op hemelsbreed een paar 100 meter als we door een wijk rijden waar we heel voorzichtig zijn met het maken van een foto en daarna verder rijden over een prachtige boulevard.

We stoppen nog even bij een mall om wat tijd te doden (echt waar, ik verzin het niet) en lunchen bij de Cheesecake Factory. De porties zijn speciale lunchporties wat betekent dat we de helft laten staan.

Dan is het toch echt tijd om naar het vliegveld te gaan en rijdend over de snelweg krijg ik sterk het gevoel dat we op de linkerbaan zouden moeten rijden…

RJ heeft zitten berekenen hoeveel benzine we moesten tanken om precies bij de autoverhuur te komen en op de laatste druppels rollen we de garage in.

Bij het boarden regent het, zie ik onweer en bliksem en doodsbenauwd stap ik aan boord waar RJ binnen no time slaapt en Daan dan maar mijn hand vasthoudt. Het blijft een dingetje… De stewardess herkent een vrouw in nood en wijn is het antwoord, liefst in meervoud. De turbulentie is ineens een heel stuk minder eng 😉

Conclusie:
Florida is prachtig en ik begrijp nu volledig wat de Floridagangers van het forum en op facebook bedoelen met “het virus”. Mede door jullie blogs, posts en verhalen in real life ben ik zo enthousiast geworden, dus jullie zijn mede oorzaak van de besmetting. En niet alleen voor mij: “Mam, als je volgend jaar naar Frankrijk wil, blijven wij bij oma” …

Rond de 350 mensen hebben dagelijks de moeite genomen om met ons mee te reizen via het blog; de bezoeken waren zelfs afkomstig uit 37 verschillende landen ! De reacties waren iedere keer weer erg leuk om te lezen waarvoor onze dank! Het volgende blog zal echter niet meer op Facebook verschijnen; mocht je toch mee willen lezen, kunnen jullie je inschrijven en ontvangen jullie een notificatie als er een nieuwe blog van start gaat.

Woensdagochtend is het dan echt zover, tijd om Orlando te verlaten. Hoe de kids het doen, weet ik niet, maar ondanks dat ik gisteren de laatste vuile was dacht te draaien, weten ze weer nieuwe tevoorschijn te toveren; Copperfield is er niks bij.

Om precies 10:00 rijden we naar Celebration om daar te ontbijten na de tip van Walter. En terwijl de zon al schijnt, zitten we op het terras met uitzicht op het meer te genieten van ons laatste ochtendmaal in de typische jaren 50 stijl van Celebration.

We lopen nog wat rond en genieten in een van de vele schommelstoelen heerlijk van de rust en uitzicht op het meertje. Naast ons zit een oudere man alles op zijn gemakje te bekijken. Hij weigert met zijn dochter mee te gaan die richting de winkeltjes wil en zegt: “I’m gonna sit here for a while.” Om vervolgens innig tevreden en zachtjes schommelend voor zich uit te kijken. Ik begrijp hem volkomen, wat een rust brengt deze plek.

We stappen in de auto en als we een stuk verder rijden, zien we het steeds groener worden met op veel plekken meertjes en waterstromen. Het stroomgebied van de Everglades ontstaat boven Orlando vandaar dat je hier veel watergebieden vindt met allerlei wildlife.

Onze bestemming Port St Lucie ligt aan de Atlantische oceaan, ongeveer twee uur rijden ten noorden van Miami. We rijden de hele route vanaf Cape Canaveral over de A1A, de kustroute, waardoor we langs allerlei leuke kustplaatsjes rijden. De natuur is weer prachtig en alles ademt de sfeer van zee, zon en watersporten uit.

We stoppen bij Cocoa Beach, bekend als surfparadijs en de Ron Jon Surfshop. Dit is de grootste Surfshop ter wereld en 24/7 geopend. Niet dat we nou van die sportieve surfers zijn, maar even een kijkje nemen is toch erg leuk!!

Daarna lunchen we aan de overkant, want daar zitten een Dairy Queen en Subway in hetzelfde gebouw, wat een heerlijke combinatie !

We rijden verder en zien prachtige huizen waar je vanuit de tuin zo het strand kunt oplopen. Op diverse plekken zijn inhammen waar je je auto kunt parkeren om naar het strand te gaan. We komen langs de Patrick Air Force Base waar nu oa werkzaamheden voor Kennedy Space Center verricht worden en van waaruit mariniers uitgezonden worden terwijl hun gezin op de basis blijft wonen.

Pelikanen zie je ook hier weer in overvloed en ze vliegen in formatie door de lucht, een prachtig gezicht.

Even later verlaten we deze prachtige route want we zijn dichtbij onze bestemming. Als we het eerste stadje binnenrijden, zie ik Rick’s Bailbonds, waar je de klok rond geld kunt lenen om borg te betalen. Mochten we in de problemen komen, weten we waar we zijn moeten. Altijd handig om je adresjes te hebben.

Voor deze laatste dagen hebben we via Airbnb een huis gehuurd waar de eigenaren ook wonen dus we zijn erg benieuwd! Als we aanbellen doet Ramona open en we kunnen nog net voorkomen dat onze monden tot op de grond openvallen. Het huis is werkelijk prachtig!! De eigenaren wonen in een aparte ruimte en zien we niet en wij mogen gebruik maken van alle faciliteiten. Overal grote zithoeken met grote tv’s (red RJ: inclusief DirectTV, ongelooflijk hoeveel zenders), muziek en films, een prachtig groot zwembad, fitnessapparatuur binnen en buiten én…….een massagestoel waar ik de rest van de avond eigenlijk niet meer uit wil komen. Zijn we wel in het juiste huis beland? Komen er misschien nog extra kosten? We zijn nog op zoek naar het addertje (lees rustig….de adder) …

Dit gaan we vieren in een lokaal restaurantje (red RJ: nummer 3 volgens Tripadvisor) waar we heerlijk verse vis eten. We weten niet hoe snel we weer naar ons tijdelijke huis moeten gaan en ik “shotgun” de massagestoel….toch weer iets opgestoken van mijn pubers.

We slapen de volgende dag lekker uit wat betekent dat de kids pas rond negen uur opstaan als ik al lekker op het grote balkon van mijn koffie aan het genieten ben. We hebben bezoek van de kraanvogels die hier achter de tuin hun vaste plek hebben.

RJ heeft de golfbanen in de buurt ontdekt; ze zijn van PGA en nu ga ik netjes typen wat RJ me zegt want ik heb er nul verstand van… Het blijkt dat het trainingscentrum van de PGA (Amerikaanse golfbond) bijna om de hoek ligt. Het complex bestaat uit 4 achttien holes banen (ik vraag op dit moment of dat echt interessant is voor het blog…. Aan de reactie van RJ te zien kon ik dat beter niet doen) en hij kan om half één reserveren op de Ryder course, vernoemd naar de oprichter van de Ryder Cup. Wel in gepaste kleding wordt er bij gezegd. Ik MOET nu vermelden dat hij 13 holes gespeeld heeft waarvan zeven par en één birdie.

Na zijn rit van vorige week wil Daan weet graag mee en daar aangekomen wordt hij inderdaad niet binnen gelaten in een t-shirt. Een polo van RJ (al voor de zekerheid meegenomen) biedt uitkomst en ze hebben weer een gezellige middag samen.

Thuis wordt ook hard gewerkt…. Fleur en ik vermaken ons een paar uur in en langs het zwembad.

Op de terugweg hebben de mannen een hamburger van de five guys gehaald, kennelijk een must als je hier bent. En we moeten toegeven; overheerlijk !!

De rest van de middag brengen we door met zwemmen, kletsen, film kijken; kortom, vakantiegevoel ten top!

Er wordt aangebeld om post te bezorgen en een bestelbusje staat voor de deur. Ik herken het meteen!!! Iedereen die vroeger met de Fisher price gespeeld heeft, heeft ook met zo’n wagentje gereden, ik dus ook.

Morgen stond eigenlijk Kennedy Space Center op het programma. Ik weet niet wat ik hoor als RJ zegt dat hij eigenlijk geen zin heeft. Hij wil het liefst hier blijven, zonder programma en genieten van het huis, het mooie weer en het zwembad. Na nog een toetje bij de DQ gehaald te hebben, zien we de zon door de bomen zakken en het gevoel van zo volledig ontspannen kunnen zijn hoop ik nog héél lang vast te kunnen houden.

We hebben de weersvoorspelling goed in de gaten gehouden en deze laatste volle dag in Orlando blijkt het inderdaad schitterend weer te zijn. We rijden naar Universal en kennelijk hebben meer mensen gewacht op zon want we zijn niet alleen.

Aangezien ik begrijp (heus wel) dat we niet alleen maar bij Harry kunnen zijn, hebben we nu andere dingen op ons lijstje. We lopen meteen door naar de Transformers waar al een behoorlijke rij staat. Na een uur wachten én een foto met Bumblebee zijn we eindelijk aan de beurt voor onze vijf minuten lol. Maar toegegeven, ook dit is weer een ontzettend gave attractie. Lijkt qua opzet wel wat op Spider-Man.

Als we verder lopen, horen we muziek. Het blijken de Blues Brothers te zijn die daar staan op te treden en het is een geweldige show. Zonder dat ik het kan helpen, voel ik mijn heupen wat bewegen, mijn voeten doen willoos mee en ik zie paniek ontstaan in de ogen van Daan en Fleur. De show swingt verder, maar mijn moederliefde krijgt de overhand en ik houd me in. Voor me staat een vrouw behoorlijk uit haar dak te gaan (ja hoor, zij wel) maar ik zie haar tieners ook meewarige blikken werpen. Hier zou ik graag de rest van de dag doorbrengen; ik ben gek op de film en de muziek!

Dan is de Twister nog aan de beurt en lopen we nog wat rond waarna we de middag thuis doorbrengen. We pakken vast koffers in, ruimen op, ik verzamel de laatste was (bij de kids komt op de vreemdste plekken was tevoorschijn) en laat de mega wasmachine nog een keer draaien. De tijd hier is omgevlogen en alhoewel we vanavond nog plannen hebben, baal ik toch wel al een beetje.

Rond half zeven stappen we weer in de auto en gaan terug naar Universal waar we met Natasja en Andrew afgesproken hebben. We combineren het nuttige met het aangename en kletsen gezellig in de rij van Shrek 4D. De attractie heeft echt humor en er zijn geen rare bewegingen; top!

Terwijl wij verder bijpraten bij Starbucks gaan Daan en Fleur nog een keer samen in Men in Black en zijn ze precies op tijd voor de eindshow, en nog snel even op de foto met Optimus Prime.

Het is een soort groot waterspel (a la Aquanura in de Efteling) met filmbeelden en vuurwerk. Exact om 22.00 uur is het afgelopen en we storten ons in de stroom mensen richting uitgang.

Na een “groepsselfie” nemen we afscheid en rijden wij naar ons huis voor de laatste nacht in Orlando.

De Segway tour die gepland stond voor vanmorgen valt vanwege het weer voor de tweede keer letterlijk en figuurlijk in het water. RJ belt en de vriendelijke mevrouw aan de telefoon zegt dat we het Voor volgend jaar tegoed mogen houden. Niet nodig om te vermelden wat dit dus inhoudt …

Na de middag stopt het eindelijk met regenen en we stappen in de auto. Op vijf minuten afstand van ons ligt Reunion, een vakantieresort met huizen waar je je vingers bij aflikt. We willen even lekkerbekken, gaan door de (bewaakte) ingang en rijden rond over het enorme complex. De villa’s zijn echt enorm en je kunt er volgens mij dagen in rondlopen zonder elkaar tegen te komen. Op een verhuursite zagen we zelfs één met een eigen bowlingbaan, misschien toch eens kijken of we hier ook een grouponnetje voor vinden …

We rijden hierna door naar Celebration, een plaatsje dat door de Walt Disney Company geïnitieerd is met als doel een ideale leefgemeenschap voor de toekomst te bouwen waar “goed buurmanschap” hoog in het vaandel staat. We parkeren de auto bij het meer en wandelen wat rond. Het lijkt hier bijna op een filmset en ik vind het echt prachtig. Schommelstoelen bij het meer, gekleurde panden met balkons, huizen met veranda die vaak aangekleed zijn met kransen en een Amerikaanse vlag. Je verwacht ieder moment dat Mary Poppins voorbij komt of Gene Kelly aan een lantaarnpaal draait, zo’n sfeertje. We drinken heerlijke koffie op het terras bij Starbucks en de zon begint nu echt te schijnen. Zou het dan toch…?

Daan had van RJ gehoord dat hij een keer naar een schietbaan was geweest. Vandaag is dan de grote dag aangebroken dat zijn belofte om een gretige Daan dit ook een keer te laten zien, ingelost gaat worden, op naar de Oak Ridge Shooting Range. Iedereen kan hier voor of tegen zijn, maar voor veel Amerikanen is het een soort uitje zoals wij naar een bowlingbaan gaan. Hele families; vrouwen, mannen, jong en oud gaan mee. De picknickmand ontbreekt nog. Kinderen jonger dan Fleur lopen gewoon mee de schooting range binnen …

Er volgt een grondige uitleg en we moeten een id overleggen. Er komen twee mannen binnen die inlichtingen willen over de aankoop van een wapen en ik verbaas me over het gemak waarmee dit gebeurt. Terwijl de betreffende 50 cent en Snoop Dog geholpen worden in de winkel (ik lach maar extra lief als ze toevallig onze kant uitkijken), komen er een stuk of vier soldaten de baan af en zijn wij aan de beurt. Ik probeer het een keer, maar voel me er niet prettig bij en kijk samen met Fleur de sessie van achter een raam af. Daan vindt het uiteraard ontzettend stoer en is blij dat we het een keer gedaan hebben. Wat mij en RJ betreft blijft het daar ook bij, wij zijn geen fan …

Het is inmiddels zes uur en we proberen vandaag Red Lobster. Het eten is weer heerlijk en de bediening top. Ook hier geldt weer dat de bediening voor een groot deel afhankelijk is van de fooi en ze doen dus erg hun best. Richtlijn is dat je 15% van het bedrag als fooi geeft bij normale bediening, 10% als het slecht is en 20% als het goed is.

We willen de avond graag afsluiten bij Disney Boardwalk omdat ik dit graag eens wilde zien met verlichting. We worden niet teleurgesteld; de Boardwalk is een soort uitgaansgebied met restaurants, hotels, clubs rondom een meertje. Het is heel nostalgisch ontworpen en met de vele lichtjes erg leuk om in de avond rond te lopen. Op diverse plekken laten goochelaars, jongleurs en acrobaten hun kunsten zien en we klappen hard mee.

Het is bijna half tien als we richting huis gaan waar de kinderen meteen hun bed induiken. Morgen willen we voor de laatste keer naar Universal en we willen er op tijd zijn. Hoe hij het doet, begrijp ik nog altijd niet en ik kan onderhand geen ijs meer zien, maar RJ mikt vrolijk een bakje vol met ijs, aardbeien en Magic Shell (een soort chocoladesaus die hard wordt). Ik heb Sanne al moeten beloven dat ik daar een flesje van mee neem; als het kon zou ze rechtstreeks een infuus aansluiten met deze chocola. Hij lepelt het tot de laatste hap naar binnen en dan kunnen ook wij rustig gaan slapen.